okazuje się jednak, że może być znacznie gorzej.
z miejscowością, w której mieszka moja babcia, wiąże się całe mnóstwo dobrych wspomnień z dzieciństwa. w dorosłym życiu to miasteczko mnie przeraża.
życie zamiera tutaj o niespodziwanie wczesnej porze, perspektywy pracy są właściwie żadne, wszyscy o wszystkich wszystko wiedzą, a byle co powoduje skandal, który napędzają stare pierduśnice, które nie mają lepszych zajęć niż podsłuchiwanie, roznoszenie plotek i wpieprzanie nochali w nieswoje sprawy.
spotkałam sie wczoraj z Mateuszem w jedynym barze w tej mieścince ( bar nieco większy niż mój pokój..zgrozo). pogadaliśmy, jak to my, o tym, co dla nas najważniejsze i chyba wiem już, gdzie ja popełniłam błąd. tylko chyba nadal go będę popełniać, bo jakoś tak nie umiem być jedną nogą- albo jestem dwoma, albo żadną.
wszyscy pytają, co zamierzam. nie wiem. na razie nic nie zamierzam. jestem tak wymordowana psychicznie, że nie chce mi się nic robić w kierunku jednoznacznego określenia sytuacji. nawet mi się myśleć nie chce o wyjaśnianiu tego.
i takie to zadzwiające, że tak jak wszyscy wierzyli, tak jak się ze mną cieszyli, tak wszyscy już przestali wierzyć i nikt już nie pała symatią i wszyscy mają takie samo zdanie...
w eterze cisza.
